Dr J Scott Younger
Konflikti Izrael-Palestinë ka qenë tani një temë e nxehtë në lajme që nga sulmi brutal i Hamasit në kibutz dhe rrethinat, të vendosura jashtë jugut të Rripit të Gazës më 7 tetor të vitit të kaluar. I gjithë brezi u fiksua nga një gardh i fortë sigurie që ishte ngritur nga Izraeli disa vite më parë, në mënyrë që palestinezëve iu kujtua se ndodheshin në një lloj burgu të varur nga energjia dhe uji dhe në mënyrë që kryeministri Benjamin Netanyahu t’i mbante ata të ndarë — aparteidi. Hamasi, ndonëse ende kontrollonte brezin, edhe pse shumë në pakicë, donte të tregonte cenueshmërinë e gardhit. Ata bënë por shkuan shumë larg.
Lufta ka qenë kryesisht midis dy grupeve, përkatësisht kryeministrit Benjamin Netanyahu dhe krahut të djathtë hebre, disa ekstremistë, nga njëra anë dhe banditë të Hamasit nga ana tjetër, me shumicën e njerëzve në të dyja anët që duhet të përfshihen pa dëshirë. Në fillim, Hamasi ia dha kryeministrit Netanyahu terrenin e lartë moral, por veprimet e tij të tepruara kanë bërë që kjo të humbasë gradualisht, kështu që senatori i lartë demokrat amerikan, Chuck Shumer, i besimit hebre, sugjeroi fuqishëm që qeveria izraelite do të mbajë zgjedhje dhe Netanyahu tërhiqet. Shumica e botës e ka pyetur veten për një kohë të gjatë me presidentin Joe Biden, një sionist i njohur, pse ai nuk mund të mbante një qëndrim më të fortë dhe të linte qeverinë e tij të vazhdonte t’i siguronte armë Izraelit, në mënyrë që rreth 850,000 palestinezë të jenë vrarë dhe Infrastruktura e ndërtesave të Gazës është shkatërruar kryesisht.
Lëvizja kundër luftës është duke u rritur, pavarësisht se kryeministri Netanyahu ende kërcënon të përpiqet të zhdukë Hamasin në atë që do të ishte një luftë e përgjakshme në Rafah, ku ka rreth 1.5 milionë palestinezë të strehuar në tenda ose strehime të tjera të improvizuara. Shumica e këtyre njerëzve janë zhvendosur disa herë ndërsa forcat izraelite filluan në qytetin e Gazës, në veri të Rripit të Gazës, përpara se të shtyheshin drejt jugut, duke u thënë palestinezëve të largoheshin nga rruga dhe të shkonin në jug. Tani ata janë aq larg në jug sa mund të shkojnë, dhe tani u thuhet të lëvizin përsëri, të largohen nga rruga dhe të shkojnë në veri në zonat që janë dëmtuar rëndë. Ndërkohë, Netanyahu ka trupat e tij duke përgatitur një zonë një kilometër të gjerë në të gjithë Rripin e Gazës, zona e marrë nga rripi. Mesazhi i tij është i qartë, pasi armiqësitë të jenë mbi Izraelin, duke mos siguruar qeverinë e Gazës, ai do të ushtronte një kontroll më të rreptë dhe nuk do të kishte një zgjidhje me 2 shtete, që synojnë fuqitë perëndimore.
Dhe çfarë ndodh me Bregun Perëndimor, tokë që kuptohet se është palestineze? Izraeli në mënyrë të fshehtë dihet se ka marrë pjesë të tij gjatë viteve të fundit, duke i inkurajuar kolonët e tyre të armatosur ta bëjnë këtë. Rezistenca nga fermerët e paarmatosur përballet me forcë dhe burgim, por asgjë nuk e kalon atë që një djalosh 12-vjeçar, duke luajtur me gëzim, nga një snajper. Më pas snajperisti u përgëzua dhe iu dha një medalje nga ministri i kabinetit të krahut të djathtë, Yoav Gallant, për mbrojtjen e vendit të tij kundër një terroristi. Bota është çmendur!
Sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken, është në një tjetër turne në zonë dhe ka informuar Netanyahun se SHBA mbështet thirrjet për armëpushim, diçka që duhet ta kishin bërë disa kohë më parë dhe të shpëtonte shumë jetë. Ndërkohë, rezoluta e tyre për këtë qëllim, u kundërshtua nga rusët dhe kinezët mbase pa dyshim, pasi SHBA-ja kishte vënë veton tre herë në një rezolutë të ngjashme. Netanyahu e ka hedhur poshtë sugjerimin e SHBA-së dhe ka thënë, pasi Blinken kishte vazhduar, se ai do të ndiqte vetë iniciativën Rafah – me armë të furnizuara kryesisht nga SHBA! Disa nga vendet evropiane që furnizuan me armë Izraelin e kanë ndalur këtë të paktën derisa të përfundojë lufta. Kryeministri izraelit rrezikon të grumbullojë më shumë kundërshtime ndaj asaj që ka deri më sot, por kjo nuk do ta pengojë atë të përmbushë obsesionin e tij për të zhdukur Hamasin, të cilin ai beson, gabimisht, do ta arrijë përmes ndërhyrjes në Rafah. Gjëja kryesore që ai do të ketë arritur është ta çojë totalin e palestinezëve të vrarë në mbi një milion dhe shkatërrimin e Rripit të Gazës, dhe Izraelit një reputacion si një shtet i pabesë, që përballet me krime lufte dhe fajtor për gjenocid, gjë që i turpëron hebrenjtë. anembanë botës, shumica dërrmuese e të cilëve janë njerëz krejtësisht të këndshëm dhe nuk i meritojnë vërejtjet antisemitike që u drejtohen atyre.
Së fundi, në këtë sagë dëshpëruese, përveç shqetësimit të shkaktuar nga reagimi i dobët i SHBA-së, kryesisht, dhe vendeve perëndimore, kryesisht Britanisë në ditët e para përpara se Lordi David Cameron të merrte rolin e Sekretarit të Jashtëm, është fatkeqësia e madhe humanitare. Mohimet e ushtrisë izraelite se nuk po pengojnë kalimin e ndihmës dhe se është faji i agjencive të OKB-së, nuk përputhen me provat. Ka qindra kamionë që presin të hyjnë, por rruga është e ndaluar për inspektim nga ushtarët të cilët gjejnë ndonjë mjet për të shkaktuar një pengesë. Një pjesë e 500 kamionëve të nevojshëm çdo ditë po kalojnë dhe njerëzit po vdesin nga uria dhe mungesa e ujit për të pirë. I tillë është shqetësimi që vendet që ofrojnë ndihmë, ose që dëshirojnë, kërkojnë të ofrojnë ndihmë nga ajri ose deti. Dërgesat e para janë bërë.nga ajri dhe një varkë, por metodat dhe sasitë janë të pakta dhe ndoshta do të jetë tepër vonë për shumë njerëz që vuajnë nga uria tani. Më shumë rrugë tokësore dhe dërgesa më të shpejta janë ato që nevojiten për të shmangur një numër të vdekjeve në disa qindra/javë ose më shumë për të mos përmendur ata që vriten çdo ditë nga bombardimet. Përveç kësaj, nevojiten dëshpërimisht furnizime mjekësore.
Le të shpresojmë se jemi afër fundit të kësaj beteje të hidhur dhe të fillojmë rindërtimin e Rripit të Gazës dhe t’u japim shpresë realiste afatgjatë për të ardhmen palestinezëve të mbetur në një tokë që është e lirë. Dhe nuk duhet harruar Bregu Perëndimor si pjesë e zgjidhjes me 2 shtete.
/Përshtati në shqip: Argumentum.al