Mbaroi Presidenca rumune e Bashkimit Evropian? Sa keq. Shqipëria priste shumë prej saj. Domosdo. Me një “shefe mike”, punët gjithmonë bëhen më të lehta. Sidomos kur pret marrjen e një vendimi të madh, siç është hapja e negociatave për anëtarësim me të drejta të plota në familjen evropiane. Kurrë më shumë se këta gjashtë muaj, shqiptarët kishin nevojë për konkretizimin e miqësisë tradicionale, që u ka buruar prej shekujsh nga toka e lashtë e dakëve. Por ajo pikërisht këtë periudhë u shfaq më e heshtur se kurre.
Përse pati frikë Bukureshti zyrtar t’i bënte lobim të hapur Tiranës nga zemra e Bashkimit Evropian? Cfarë i trembte personalitetet e larta rumune që të mbronin kauzën shqiptare nëpër korridoret e Brukselit apo të Strasburgut? Ata që nuk kanë patur ne fakt aspak droje ta bënin këtë ndër legjislaturat e mëparshme evropiane. Mjafton të kujtojmë këtu eurodeputetë të njohur rumunë si Viktor Boshtinaru, të cilët nuk kanë ngurruar të bënin madje edhe “sherre” në seancat plenare të Parlamentit Evropian teksa flitej për Shqipërinë. Por edhe ky zë duket se mungoi këta muaj, përveçse një interviste të dhënë në Dwelle, ku ligjëroi klishenë standarde se “Shqipëria meriton hapjen e negociatave me BE-në”. Një frazë e cila u ripërtyp më pas nga lukunia e madhe mediatike në vend, si një sinjal që negociatat po na hapeshin vërtet. Medet…
Por as Monica Macovei, eurodeputetja e njohur rumune, “luftëtarja” e njohur e vendit të saj për të famshmen reformë në drejtësi si nuk na e tha një fjalë këtë vit për Shqipërinë. Ajo që nuk reshtte për vite me radhë së mburruri për arritjet e drejtësisë në Rumani gjatë kohës që ishte vetë ministre atje, të mos na e kursente atë të paktën për “lavdinë” që po njeh simotra e kësaj reforme në Shqipëri. Mesa duket, edhe ajo e ruajti kodin e heshtjes së Bukureshtit ndaj kësaj të fundit përgjatë Presidencës rumune.
Ndërkohë që krejt ndryshe është shfaqur presidenca paraprijëse e Bashkimit Evropian ndaj Shqipërisë. Bullgaria, edhe pse u përfol se e ushtroi lobimin e saj për interesa vetjake siç ishte njohja zyrtare e minoritetit bullgar në këtë vend, duhet thënë se luajti më fort se fqinja e saj, Rumania nga zyrat evropiane për interesat e Shqipërisë. Madje në kuadrin e presidencës së saj në BE, vetë kryeministri bullgar Bojko Borisov vizitoi zyrtarisht Tiranën, pikërisht një vit më parë, në qershor 2018, duke u folur shqiptarëve në mënyrë të drejtpërdrejtë për mbështetjen e vendit të tij në kuadrin e integrimit të Shqipërisë drejt Bashkimit Evropian. Nuk më intereson sa apo nëse Borisov ka qenë i sinqertë në këto deklarime të tij. Por ama, efekti i tyre mund të thuhet se ishte ekzistent dhe një “opium” i vlefshëm për atë momentum politik të Shqipërisë…
Po nga mikja jonë Rumani, kush mbërriti gjatë këtyre muajve në Shqipëri? Për të mos thënë se ka kohë që prej saj ka shumë kohë që nuk vjen asnjë zyrtar i rangjeve të larta shtetërore, që nga vizita e para një dekade e ish-presidentit Trajan Basesku apo ajo e disa viteve më parë e ish-kryeminisrit Viktor Ponta. Përse po ndodh kjo “ftohje” e papritur mes politikave dhe diplomacisë së dy vendeve tona? Përse Rumania ka frikë të na mbrojë në arenën evropiane? Ka problemet e veta po thoni ju? Gjithmonë i ka pasur. Edhe do t’i ketë. Derisa gjeneron të njëjtën traditë politike si një vend tipik ballkanik, edhe pse prej vitesh e përfshirë në strukturat evropiane.
Cilado qoftë arsyeja, një gjë është e sigurt. Shqiptarët e ndjenë këta gjashtë muaj ftohtësinë e së heshturës presidencë rumune të Bashkimit Evropian…
Ky artikull u shkrua ekskluzivisht për argumentum.al
© Argumentum
