Zoran Meter – Gjeopolitika[i]
T’i servilosesh kujtdo, qoftë edhe për këtë çështje të ndjeshme dhe tejet serioze, nuk duhet dhe nuk mundemi të guxojmë. Koha është për të marrë vendime vetiake të vendosura, dhe të bindemi se pakkush nga jashtë do të na ndihmojë (ndoshta edhe do të dojë) t’i kundërvihet partnerëve të sinqertë të Kroacisë të cilët e kuptojnë mirë se me çfarë përballet Kroacia, për shkak të pozitës së saj gjeografike, dhe se ajo ka statusin e shtetit periferik të BE-së, e për më tepër përballet një kufi të gjatë me Bosnjë e Hercegovinën jo të qëndrueshme, si dhe me Serbinë dhe Malin e Zi i cili edhe fizikisht kufizon me Shqipërinë. Për ata miqtë e rrejshëm nuk duhet të ketë shqetësime nga ana jonë.
Sipas marrëveshjes së bërë publike mes Italisë dhe Shqipërisë, zhvendosja e kërkuesve të azilit në Shqipëri i kushton Italisë njëqind milionë euro në vit. Por Roma është e gatshme për një gjë të tillë!
Disa ditë më parë kryeministrja italiane Xhorxha Meloni dhe kryeministri shqiptar Edi Rama deklaruan se në Shqipëri, me paratë italiane, do të ndërtohen dy kampe për emigrantët. Letra e synimeve e cila përbëhët nga katërmbëdhjetë pika dhe dy anekse dhe është publikuar në mediat italiane dhe shqiptare, ka të bëjë me pesë vitet në vazhdim dhe mund të zgjatet edhe për pesë vite të tjera. Kështu, ata emigrantë që arrijnë në Itali gjatë aksioneve të shpëtimit në det të organeve shtetërore italine, do të transportohen në kampet në Shqipëri. Dy kampet mund të pranojnë njëkohësisht tre mijë njerëz, gjë që sipas vlerësimeve të italianëve arrin në 39 mijë emigrantë në vit.
Roma ka marrë detyrimin të transferojë në Tiranë 16,5 milionë euro në një afat prej 90 ditësh që nga hyrja në fuqi e marrëveshjes dhe kjo shumë do të paguhet për një vit. Pala italiane vendos edhe 100 milionë euro në bankë në Shqipëri si garanci. Çdo vit, me 15 mars dhe me 15 shtator ministria e financave të Shqipërisë dërgon në Romë kërkesën për dëmshpërblim, domethënë sa është shpenzuar për mbajtjen e këtyre njerëzve në kampet e emigrantëve të ndërtuara në territorin shqiptar: nga përpujdesja mjeksore deri te shpenzimet për karburante për makinat zyrtare të personave që do të ruajnë kampet dhe eventualisht edhe shpenzimet gjyqësore. Roma i’a ka dërguar Marrëveshjen Komisionit Europian. Parlamenti italian nuk duhet ta votojë marrëveshjen që ka nënshkruar qeveria.
Një kamp do të vendoset në rajonin bregdetar Shëngjin, ndërsa tjetri në territorin e qytetit Gjadër. Emigrantët gjithashtu identifikohen në qendrat e pranimit, dhe nëse kërkojnë azil, mbahen në këto kampe deri në 30 ditë derisa rasti i tyre të përpunohet. Pas kalimit të afatit dhe në vartësi nga ecuria e kërkesave, nëse emigrantët i përmbushin kushtet për azil, do të transportohen në Itali, nëse nuk i përmbushin kushtet, do të dëbohen, ose më mirë të themi është planifikuar largimi i tyre për në vendet nga janë nisur ose vendeve të tranzitimit. Në marrëveshje shënohet se emigrantëve të sistemuar me banim në këto kampe nuk u lejohet hyrja në territorin e Shqipërisë.
Sipas analizës së publikuar në mediat italiane, depozitën prej 100 milionë eurosh Tirana mund ta përdorë për të paguar pensionet e pothuajse një gjysëm milionë shqiptarësh që jetonë në Itali.
Edia Rama në një intervistë për gazetën tialiane Corriere della Sera theksoi se “në gjithë kjo nuk duhet konsideruar si përfitim biznesi”. Vazhdoi duke thënë se disa vende kanë ofruar para për sistemimin e emigrantëve ilegalë në Shqipëri, por Tirana ka pranuar vetëm Italinë, meqënëse italianët, në pranverën e vitit 1991, në kulmin e konflitit serbo-shqiptar në Kosovë, pranoi me dhjetra mijëra emigrantë shqiptare. Italia është partneri tregtar numur një i Shqipërisë, tregtia e se cilës përbën 20 % të PBB shqiptare, ndërsa Roma është mbështetësja kryesore për hyrjen e Shqipërisë në Bashkimin Europian.
Sipas portalit Affari Italiani, Xhorxha Meloni me marrëveshjen e saj me Shqipërisë e “ka zgjuar Europën”. U ka dhënë mesazh tregtarëve të cilët nuk do të mund të garantojnë më se emigrantët do të arrijnë në Itali.
Ministri i punëve të jashtme Antonio Tajani, kryetar i partisë Forza Italia, tha se marrëveshja me Italinë është në përputhje me të gjithë standartet e BE-së. Lideri i Lega-s Matteo Salvini e quajti marrëveshjen një “hap të mirë” të kryeministres Meloni.
Gjermania po heq të zinjtë e ullirit me refugjatët! Shumë veta i konsiderojnë si kozmetike masat e Sholcit.
Njëkohësisht, Gjermania vazhdon të përpëlitet “në krizën pa fund të emigrantëve”, sikurse shkruan media POLITIKO.
Paketa më e re e luftës kundër azilkërkuesve ilegalë e kancelarit Olaf Sholc dhe e qeverisë së tij të majtë, përfshin një sërë masash kozmetike, si puna e planit që refugjatëve tu jepen benefice në kartat e tyre bankare në vend që tu jepen para në dorë, ndërsa të sapoardhurit detyrohen të presin më gjatë për ndihmën sociale gjermane. “Iniciativa “e re” gjithashtu përmban premtime të njohura për përshpejtimin e vlerësimeve për azil dhe deportimin krahas forcimit të kontrolleve kufitare dhe vazhdimin e bisedimeve me vendet afrikane dhe vende të tjera në mënyrë që të ndalet fluksi i azikërkuesve.
Megjithëse qeveritë krahinore kanë marrë atë që pikërisht kanë kërkuar – më shumë para nga qeveria federale për të paguar sistemimin e refugjatëve – synimi i zvoglimit të numurit mbetet deri tani i paarritshëm.
Kjo sepse edhe përkundër presioneve financiare në rritje dhe pakënaqësisë publike për shkak të ardhjes së emigrantëve, mbetet dallimi themelor mes asaj që Sholci dhe koalicioni i majtë është i gatshëm të bëjë dhe asaj që shumë veta besojnë se kërkon kriza – shkruan POLITIKO. Propozimet radikale, siç është vendosja e një kuote vjetore për azil ose kalimi i përpunimit të refugjatëve dhe vlerësimit të kërkesave për azil në vendet jashtë BE-së, zakonisht hidhen poshtë për shkak të arësyeve juridike dhe vihen në plan të dytë.
Të martën e kaluar Sholci deklaroi se “solidariteti” europian në ndarjen e ngarkesës për marrjen e refugjatëve është zgjidhja e vetme e qëndrushme e problemit. Ky është një refren që e ka thënë e para paraardhësja e Sholcit, Angela Merkeli para pothuajse dhjetë vjetësh. Por me sa duket janë pak ato vende të BE-së që kanë interes.
Si rezultat i kësaj, Gjermania dhe BE janë përfshirë në një valle të pakëndshme, në të cilin Berlini bën sikur u vë kërkesa të ashpra partnerëve europianë, ndërsa Brukseli bën sikur dëgjon.
Vazhdimi më i ri i kësaj shfaqje përfshin edhe të ashtuqajturin “Pakti i ri mbi migracionin dhe azilin”, për të cilin diskutohet që nga viti 2020. Në kuadër të këtij plani prej 1.000 faqesh, të cilin e kanë miratuar vendet e BE-së në muajin tetor, por i cili duhet të kalojë nga parlamenti europian skeptik ndaj tij që të hyjë në fuqi, procedurat e azilit do të duhet të thjeshtohen në kufinjtë e jashtëm të BE-së.
Italinë e lëshuan nervat
Kësaj që thuhet më lart do t’i shtoja sa më poshtë:
Duket se Italinë e “kanë lëshuar nervat” dhe ka marrë vendimin e saj mbi gjithë këtë, duke mos pritur më asnjëfarë “solidariteti europian” dhe lëvizje konkrete, serioze e praktike të Brukselit (që nuk ka) në një kohë kur vendit, në kuptimin e vërtetë të fjalës, po i zihet fryma nga valët e reja të refugjatëve nga Afrika Veriore. Roma ka paralajmëruar për një kjohë të gjatë për padurueshmërinë e gjendjes me emigrantët ilegalë gjë e cila është rritur në një krizë që kërconin destabilitetin e vendit në fushën e sigurisë. Qeveria e ekstremit të djathtë në Romë, e cila krahas prefiksit “populiste” dëshiron të pagëzohet në Bruksel – për këtë deal me Tiranën me siguri që do të fitojë një mbështetje të gjërë të qytetarëve të saj dhe kjo është ajo që ka më shumë rëndësi për të. Ky është – rregullimi i kaosit të refugjatëve – dhe pikërisht ky ka qënë aduti parazgjedhor dhe premtim dhënë zgjedhësve. Nga ana tjetër – përmbushja e premtimeve duhet të jetë detyra kryesore e të gjitha qeverive, të gjithë shteteve, sepse janë zgjedhur nga qytetarët. Servilosja e përjetëshme e disa elitave të jashtme që shikojnë vetëm interesat e tyre, njerëzve të zakonshëm, shpesh të paqartë me të ashtuquajturat politika të përbashkëta, nuk munden dhe nuk kanë për t’u sjellë asgjë të mirë. Më së pakti duhet të mbrojmë interesat tona kyçe, dhe pastaj t’i përkushtohemi atyre tjera të cilat nuk mund të reduktohen nën emërtimin “interesa të përbashkëta”. Kështu bëjnë të gjitha vendet serioze, madje dhe në vetë Bashkimin Europian.
Shans i madh dhe i ri për kriminalitetin e organizuar
Në kontekstin e marrëveshjes së lartpërmendur mes Romës dhe Tiranës, edhe vendet e të ashtuquajturit Ballkani Perëndimor do të duhet patjetër të forcojnë kujdesin dhe vëzhgimin e kufijve të tyre duke patur parasysh se pa dyshim do të ketë grupime dhe organizata kriminale të cilat do të synojnë që në mënyrë ilegale, me rrugë tokësore t’i kalojnë “migrantët italianë” nga kampet shqiptare drejt Bashkimit Europian. Nuk ka nevojë të përsërisim se çfarë kufijsh formalë ka midis Shqipërisë dhe Kosovës, i cili mund të quhet vetëm formalisht kufi, dhe se këtë fakt e shfrytëzojnë struktura të ndryshme të kriminalitetit të organizuar. Këtu bën pjesë edhe Bosnjë e Hercegovina jo stabël me dyshimet e veta etj.
Edhe pushteti shtetëror kroat në këtë moment të ri duhet që ç’ke më të ti’ bëjë mirë llogaritë e tij. Më mirë të veprohet në mënyrë preventive, para së gjithash metoda politike pastaj me ato të sigurisë, të cilat pa një vendim të fortë politik mbi ndalimin e emigracionit ilegal në realitet janë të pafuqishme dhe këtë e dinë mirë të gjithë, sesa të ndreqim pasojat në mënyrë kurative.
T’i servilosesh kujtdo, sëpaku për këtë çështje tejet të ndjeshme dhe shumë serioze – nuk duhet dhe nuk mundemi të guxojmë. Koha është për vendime dhe lëvizje vetiake serioze dhe të vendosura. Për ata miqtë e rrejshëm nuk duhet të ketë shqetësime nga ana jonë. Koha është për të marrë vendime vetiake të vendosura, dhe se pakkush nga jashtë do të na ndihmojë (ndoshta edhe do të dojë) t’i kundërvihet partnerëve të sinqertë të Kroacisë të cilët e kuptojnë mirë se me çfarë përballet Kroacia, për shkak të pozitës së saj gjeografike, dhe se ajo ka statusin e shtetit periferik të BE-së, e për më tepër përballet një kufi të gjatë me Bosnjë e Hercegovinën jo të qëndrueshme, si dhe me Serbinë dhe Malin e Zi i cili edhe fizikisht kufizon me Shqipërinë.
Për ata miqtë e rrejshëm ne gjithsesi nuk duhet të shqetësohemi. Nga ana tjetër, edhe Italia e ka ashpërsuar kontrollin e saj kufitar me Slloveninë, dhe kjo e fundit me Kroacinë dhe Hungarinë. Pavarësisht nga Shengeni! Ndoshta do të mundemi edhe neve ndaj shteteve që nuk janë antarë të BE-së, të cilat duhet të jenë të qartë e të mos e konsiderojnë ashpërsimin e kontrollit kufitar ndonjëfarë akti armiqësor ndaj tyre, por vetëm si masë vetëmbrojtje, por edhe si shans nxitje për forcimin reciprok të bashkëpunimit në lidhje me luftën kundër këtij problemit universal që përbën kriminaliteti i organizuar.
Në fund të fundit, nëse nuk do të mbrohesh vetë, askush nuk ka për ta bërë këtë për ty.
*Përktheu për Argumentum Xhelal FEJZA
[i] https://www.geopolitika.news/razgovori/toptema/rim-izgubio-strpljenje-s-eu-italija-ce-platiti-albaniji-100-milijuna-eura-za-preseljenje-migranata-noz-u-leda-ili-raj-za-mafiju/