ENG
Duke kujtuar 11 Shtator 2001
Mons. George Frendo O.P.
Njëzet vjet më parë! A është kjo një ditë për të kujtuar, apo një ditë për të harruar?
Mesazhi i Papa Gjon Palit për vitin 2002 “Dita Botërore e Paqes”, e cila përkujtohet çdo vit në ditën e Vitit të Ri, filloi me një referencë ndaj ngjarjes tragjike të 11 Shtatorit 2001, e cila, sipas fjalëve të tij, ishte “një ngjarje dramatike , sepse atë ditë u krye një krim me gravitet të tmerrshëm: në harkun e pak minutave, mijëra persona të pafajshëm, me origjinë të ndryshme etnike, u masakruan në mënyrë të tmerrshme. ”
Ne ende e kujtojmë atë ngjarje tragjike, jo me një frymë hakmarrjeje, por me bindjen e thellë se paragjykimet dhe ndarjet mund të mposhten vetëm me dashuri të pakushtëzuar, dhe me besimin e patundur se paqja nuk është një utopi, një ëndërr e bukur por joreale; përkundrazi, është e mundur, një herë me një vullnet të mirë të fortë të përpiqemi të ndërtojmë një shoqëri mbi themelet e forta të drejtësisë, e cila është porta e paqes së vërtetë.
Politika, e cila duhet të jetë gjithmonë në shërbim të bashkësisë kombëtare dhe ndërkombëtare, mund të bëhet shumë e ndotur kur e lejon veten të jetë instrument i oportunizmit dhe makiavelizmit. Mund të bëhet edhe më e ndyrë kur përdor fenë për të arritur qëllime të caktuara të liga. Në mesazhin e Papës Gjon Pali II, të cilit i jam referuar tashmë, ai dënon, në terma të qartë, çdo lloj terrorizmi të kryer në emër të Zotit, sepse, siç thotë ai, terrorizmi manipulon jo vetëm njeriun, por edhe vetë Perëndinë. Rrjedhimisht, përfundon ai, asnjë person nuk mund të pretendojë kurrë të drejtën për t’u drejtuar ndaj akteve terroriste në emër të Zotit ose të fesë.
Princi El Hassan Bin Talal, nga Jordania, në Asamblenë e Shtatë Botërore mbi Fenë dhe Paqen, mbajtur në Aman në Nëntor 1999, pohoi: «Ajo që përshkruhet si konflikte fetare nuk ka të bëjë shumë me fenë, dhe aq më pak me doktrinën fetare.» Dhe Bodo Hombach, i cili, për disa vite, ishte koordinatori special për Paktin e Stabilitetit për Evropën Juglindore, në një fjalim që mbajti në Budapest në një takim për udhëheqësit fetarë në Evropën Juglindore në maj 2000, deklaroi: “Paqe dhe pajtimi janë temat kryesore fetare të kohës sonë. Por ne duhet të jemi të vetëdijshëm se kohët e fundit, njerëzit cinikë dhe lakmitarë instrumentalizuan fenë për të ndihmuar në ndezjen e flakëve të konfliktit për të arritur qëllimet e tyre brutale. ” Unë kam qenë prezent për të dyja këto ngjarje.
Princi El Hassan dhe Bodo Hombach po flisnin para ngjarjeve të 11 Shtatorit. Por deklaratat e tyre janë më të vlefshme sot sesa kur i shqiptuan ato. Terroristët që kryen krimet e 11 shtatorit, dhe që ndoshta kërkonin të justifikonin pretendimet e tyre në emër të Allahut, po bënin një karikaturë të fesë islame, e cila është larg të qenit një fe e urrejtjes ose që favorizon terrorizmin. Tony Blair vuri në dukje se autorët e këtyre akteve terroriste nuk duhet të quhen: “terroristë islamikë”; ata janë “thjesht terroristë”.
Ne në Shqipëri mund të mburremi për marrëdhëniet e shkëlqyera midis feve të ndryshme. Alfred Moisiu, kur ishte President i Republikës, në një fjalim drejtuar Ambasadorëve Shqiptarë, deklaroi prerazi: (“Ne nuk mund të mohojmë ekzistencën e besimeve fetare në vendin tonë, madje e vlerësojmë rolin e tyre në krijimin e një fryme tolerante tek njerëzit tanë. Shqipëria mund të krenohet për harmoninë mes komuniteteve fetare. Shqipëria ka si tipar themelor të civilizimit të saj tolerancën fetare dhe në të nuk ka vend për fondamentistë të asnjë feje.”)
Feja luan një rol shumë të rëndësishëm për vendosjen e rendit, drejtësisë dhe paqes në shoqëri. Ne të gjithë e dimë thënien e vjetër: “Si vis pacem, para bellum” (Nëse doni paqe, përgatituni për luftë). Historia, veçanërisht historia e shekullit të 20 -të, e ka vërtetuar këtë thenie të gabuar. Por nëse shqetësohemi për paqen, duhet të punojmë për drejtësinë. Të gjitha fetë janë plotësisht të vetëdijshme se paqja nuk është inerci, as nuk është thjesht mungesa e luftës. Paqja kërkon atë respekt reciprok për të cilin çdo person njerëzor, i krijuar sipas imazhit të Zotit, ka një të drejtë të patjetërsueshme. Kështu paqja e vërtetë presupozon angazhimin tonë, veçanërisht udhëheqësve fetarë dhe politikë, për të punuar për drejtësinë.
